Karaman’da 6 Şubat depremlerinin ikinci yıl dönümünde anma programı düzenlenirken, depremde 50’ye yakın akrabasını kaybeden babanın sözleri yürek burktu.
6 Şubat 2023 tarihinde Kahramanmaraş merkezli meydana gelen ve "asrın felaketi" olarak nitelendirilen depremlerin ikinci yıl dönümü çerçevesinde Karaman’da anma programı gerçekleştirildi. Anma programı Adıyaman’daki depremde hayatını kaybeden 22 yaşındaki Ayşe Rüveyda Işık’ın kabrini ziyaretle başladı ve Işık’ın mezarına karanfil bırakıldı. Daha sonra Kur’an-ı Kerim okunarak dua edildi. Anma törenine Karaman Valisi Mehmet Fatih Çiçekli, Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Mehmet Gavgalı, İl Jandarma Komutanı Kıdemli Albay Osman Saygılı, İl Emniyet Müdürü Mehmet Turhan, kurum müdürleri, AFAD çalışanları, AFAD gönüllüleri ve vatandaşlar katıldı. Anma programının ardından Aktekke 15 Temmuz Demokrasi Meydanı’nda farkındalık amacıyla depremde çekilen fotoğrafların yer aldığı sergi hazırlandı. "Baba, ben çok küçüğüm, ölmek istemiyorum"
Depremde yakınlarını kaybeden Kaan Mehrekula, "Depremden sonra Hatay’dan ayrıldık. Turizmle uğraşıyorduk. İlk olarak kızımızın sınavı olduğu için İstanbul’a gittik. Sınavı kazandıktan sonra çocuklarımızın psikolojik durumu nedeniyle nerede yaşayabileceğimizi düşündük. Deprem korkusunun İstanbul’da da olabileceğini düşündüğümüz için haritaya baktık. Karaman, deprem açısından güvenli bir bölge olarak görünüyordu. Çocuklarımız, ‘Baba, biz Karaman’a gitmek istiyoruz’ dediler. Bunun üzerine eşyalarımızı topladık. Zaten çoğu göçük altında kalmıştı; arabamız da aynı şekilde. Sonrasında Karaman’a yerleştik. Burada iki yıldır AFAD’da çeşitli görevler üstleniyoruz. Acımızı, insanlara yardım ederek dindirmeye çalışıyoruz. Deprem anında öyle bir patlama oldu ki uykudan fırladığımda sanki bize atom bombası atılmış gibi hissettim. Yerle gök birleşmişti, her yer ışık içindeydi. Bir süre sonra elektrikler kesildi. Çocuklarımızın yatak odasına gittik, camdan üst kattaki kolonların düştüğünü gördük. Hemen çocukları koridora aldık. Koridorda dolabımız vardı, onların altına yerleştirdik. O anda kapıya yöneldik ama açılmıyordu. Ortanca kızım ayağıma sarılıp "Kızım, ‘Baba, ben çok küçüğüm, ölmek istemiyorum’ dedi. İçeride dolaşırken mutfakta dört çorba kaşığı gördüm. Rabbim izin verdi, o kaşıkları kapının arasına sıkıştırıp kapıyı açmayı başardık. Deprem biraz yavaşlayınca merdivenlerden inmeye çalıştık ama binamız yana yatmıştı, merdivenler çok kötü durumdaydı. 25 dakikada aşağı inebildik. İki gün dışarıda kaldık. İkinci gün çocuklarımızı İstanbul’a götürdük. Sonrasında ise Karaman’a yerleştik. Üç kızım var. Depremde baba tarafımdan amcam ve eşi, anne tarafımdan ise kuzenlerim dahil yaklaşık 10 yakınımı kaybettim. Kayınbiraderimin ailesinden ise eşi, teyzeleri ve kuzenleriyle birlikte yaklaşık 30 kişi vefat etti. Aynı zamanda çalıştığım otelde birçok arkadaşımı kaybettim. Onları hiç unutamıyoruz. Acımız hala taze. Her yıl aynı acıyı hissediyoruz. Bir yerde deprem olsa aklımıza hemen Hatay’daki büyük felaket geliyor. Dışarıdakilere helva tatlı gelir ama bize iki senedir hep acı geliyor. Deprem sonrası konutlar yapılmaya başlandı. Babam TOKİ konutları için başvuruda bulundu, büyük ihtimalle hak kazanacak. Yapılan konutları gidip gördük, gerçekten çok güzel olmuş. Yeni Hatay Valilik civarının ışıklandırmasını da gördük, bizi çok duygulandırdı. Çünkü hayal bile edemediğimiz şeyler gerçekleşiyor; yollar asfaltlanıyor, şehir aydınlatılıyor. İnşallah ilerleyen zamanlarda biz de Hatay’a döneceğiz. Dönme niyetimiz var" dedi.